Η επεξεργασία του μαλλιού

Απαραίτητο προϊόν για τη γυναίκα το μαλλί. Με αυτό έφτιαχνε την προίκα του κοριτσιού, τις κουβέρτες του σπιτιού, τις κάπες των ανδρών, τα δραπόδια (στρώματα), τα σακούλια κλπ. Η γυναίκα έξαινε τα μαλλιά με τα χειρόχτενα. Πρόκειται για ξύλινα εργαλειάκια στην άκρη των οποίων είναι στερεωμένα δυο σειρές μεγάλα δόντια και τραβούσε το μαλλί το ένα χειρόχτενο από το άλλο κι εκεί γίνεται και ο διαχωρισμός. Τα πιο καλά μαλλιά, οι αλεκατισιές, προορίζονταν για το στημόνι, ενώ τα χοντρότερα, τους κόμπους, τα προόριζαν για φάδια. Οι ξάστρες ήτανε δυο ταβλάκια 0,40 Χ 0.40 που είχανε εκατοντάδες δοντάκια κάθε μια τους. Τη μια στερέωναν στα πλευρά της καρέκλας με τα δόντια προς τα πάνω. Έβαζαν απάνω τα μαλλιά και μετά τραβούσανε από πάνω την άλλη και τα ξαίνανε. Τις αρνιές (τα αρνίσια μαλλιά) ξαίνονται με το ντοξάρι. Έτσι το λέγανε επειδή είχε σχήμα τόξου. Κορδόνι του κάνανε με λουρί από δέρμα κατσίκας. Το λουρί το βάζανε στο νερό να μαλακώσει καλά και μετά το στρίβανε να γίνει στρογγυλό και το κρεμούσανε με βάρος να γίνει ίσιο. Είχαν και ένα ξυλάκι που το λέγανε λαγούτο, που είχε μεγάλο σκούλο. Όπως τραβούσανε το κορδόνι με το λαγούτο, με τις εκτινάξεις εξαίνοντο τα μαλλιά. Όταν η γυναίκα κλώθει το νήμα τυλίγεται στο αδράχτι. Το νήμα για να σταθεροποιείται στο αδράχτι, έχει στο πάνω μέρος το αγκινάρι. Ένα τενεκεδένιο καπελάκι με κατσούνι. Κάτω έχει το αδράχτι ένα στρόγγυλο πήλινο ή ξύλινο βαρίδιο για να διευκολύνει την περιστροφική κίνηση του αδραχτιού. Το λέγανε σφεντύλι. Το τυλιγάδι είναι κανονισμένο να βγάζει τα μονά ίσα ίσα, να εφαρμόζονται στην ανέμη. Όσο νήμα γεμίζει το αδράχτι το λένε ‘’ ένα μονό’’. Η γυναίκα κάθεται πάνω στο κόπανο για να το σταθεροποιεί. Το κόπανο έχει μια βαθιά τρύπα τυφλή. Εκεί περιστρέφεται ο άδραχτος και τυλίγει στο μασούρι το φάδι. Για να κρατιέται το μασούρι στο πάνω μέρος του άδραχτου, είχανε ένα σπάγκο  δεμένο πάνω και με τις πρώτες τυλιξιές το έπιανε το φάδι και το συγκρατούσε.