Οι γυναίκες πάντα φύλαγαν ένα κομμάτι ζύμη από το προηγούμενο ζυμωτό. Για να ζυμώσει η νοικοκυρά έπρεπε αποσπέρας να αναπίσει. Έβαζε 5-6 οκάδες αλεύρι στο πινάκι (τη ζυμωτόσκαφη) και το κομματάκι τη ζύμη του προηγούμενου ζυμωτού, που ήτανε περίπου όσο η γροθιά του ανθρώπου και το λέγανε προζύμι. Το ζύμωνε καλά με χλιαρό νερό. Μετά το σκέπαζε καλά με ρούχα για να διατηρήσει τη θερμοκρασία του. Οι μικροοργανισμοί που ήτανε στο προζύμι, προκαλούσαν ζύμωση στο αναπιτό και ανέβαινε (φούσκωνε) ως το άλλο πρωί. Την επομένη έβαζε ακόμα καμιά δεκαριά οκάδες αλεύρι και το ζύμωνε πάλι με χλιαρό νερό. Αν ήτανε πολύ καυτό θα το ζεμάτιζε και δεν θα έκανε ζύμωση, μα και αν ήτανε κρύο το νερό δεν έκανε ζύμωση. Συνήθως βάζανε την ψωμοσανίδα να στηρίζεται σε δύο καρέκλες. Απάνω στην ψωμοσανίδα απλώνανε την ψωμομαντήλα. Ένα είδος σκεπάσματος, καθαρό για τη δουλειά αυτή. Ένα ένα ψωμί που έκανε η γυναίκα, το πήγαινε στην ψωμοσανίδα και το σκέπαζε. Όταν τελείωνε τις πίτες, τις σκέπαζε και με άλλο σκέπασμα για να διατηρούν τη θερμοκρασία τους. Πολλές φορές έκανε και στα παιδιά κουλουράκια, που με λίγο λάδι γινόντουσαν πολύ νόστιμα. Η γυναίκα παρακολουθούσε και τη ζύμωση του ψωμιού και όταν ήτανε σε ορισμένο στάδιο, ανάβανε το φούρνο. Καμιά φορά δεν έπαιρνε ανέβαση το ψωμί. Έμενε λειψό. Τότε του βάζανε ένα αγιοκωνστάντινο (βυζαντινό νόμισμα που είχε τον Άγιο Κωνσταντίνο και Ελένη, έκανε κοίλωμα, και λέγανε πως είχε θαυματουργικές δυνάμεις) και τότε ανέβαινε…